การเผาไหม้เชื้อเพลิงชีวมวลจะสามารถปล่อยก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ (CO2) เช่นกัน แต่ในความเป็นจริงมีความแตกต่างพื้นฐานระหว่างการใช้พลังงานจากเชื้อเพลิงฟอสซิลและจากชีวมวล เพราะการเผาไหม้เชื้อเพลิงฟอสซิลจะปล่อยคาร์บอนที่เคยถูกกักเก็บไว้ใต้พื้นโลกนับเป็นล้านๆ ปีขึ้นสู่ชั้นบรรยากาศ  แต่ในขณะที่การเผาเชื้อเพลิงชีวมวลจะปล่อยคาร์บอนซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของวัฏจักรคาร์บอนอยู่แล้ว (Biogenic CO2)

ซึ่งเท่ากับการใช้เชื้อเพลิงฟอสซิลจะเพิ่มปริมาณคาร์บอนโดยรวมในชั้นบรรยากาศและระบบนิเวศของโลก ขณะที่การใช้พลังงานชีวมวลจะปล่อย Biogenic CO2 และเกิดการหมุนเวียนคาร์บอนจากชั้นบรรยากาศผ่านกระบวนการดูดซับของพืช โดยกระบวนการสังเคราะห์แสง ดังนั้นผลสุทธิของก๊าซเรือนกระจก (GHG) จากการใช้เชื้อเพลิงชีวมวลจึงไม่สามารถเปรียบเทียบการปล่อยก๊าซ CO2 ณ จุดเผาไหม้กับเชื้อเพลิงฟอสซิลได้ จึงต้องเปรียบเทียบกับภาพรวมของรอบเวลาในกระบวนการหมุนเวียนคาร์บอนในวัฏจักรคาร์บอนด้วย ซึ่งจะเห็นว่าการปล่อย GHG จากเชื้อเพลิงฟอสซิลมีรอบเวลาในวัฏจักรคาร์บอนนานนับล้านๆ ปี ซึ่งนานกว่าเชื้อเพลิงชีวมวลมาก การใช้พลังงานจากเชื้อเพลิงฟอสซิล แล้วหันมาใช้พลังงานทางเลือกอื่นๆ แทน ซึ่งพลังงานจากชีวมวลก็เป็นตัวเลือกที่น่าสนใจ

แนวทางที่แนะนำสำหรับขั้นตอนการบัญชีสำหรับการปล่อยคาร์บอนชีวภาพ/การกำจัด/การจัดเก็บที่อาจเกิดขึ้นภายในระบบผลิตภัณฑ์

• แทนที่จะใช้วิธี 'น้ำหนักเป็นศูนย์- zero-weighting' จะต้องรวมการกำจัดคาร์บอนไบโอจีนิกทั่วทั้งระบบผลิตภัณฑ์ไว้ด้วย ยกเว้นสำหรับผลิตภัณฑ์อาหารและอาหารสัตว์
  • การกำจัดคาร์บอนไบโอเจนิก (เช่น คาร์บอนไดออกไซด์ (CO2)) จะได้รับค่าศักยภาพการทำให้โลกร้อนที่ –1 เพื่อบ่งชี้การกำจัด CO2 ออกจากชั้นบรรยากาศ (หรืออีกทางหนึ่ง คาร์บอนที่ป้อนเข้าระบบอาจถือเป็นค่าลบ)
  • ปริมาณของการกำจัด CO2 ทางชีวภาพสำหรับระบบผลิตภัณฑ์สามารถคำนวณได้จากปริมาณคาร์บอนโดยประมาณของวัตถุดิบที่ป้อนเข้า คูณด้วยมวลสัมพัทธ์ของคาร์บอนเทียบกับ CO2) ดูแลให้ปริมาณคาร์บอนที่ใช้สะท้อนถึงความชื้นของวัสดุ (ควรปรับปริมาณคาร์บอนตามน้ำหนักเปียก/แห้งให้เหมาะสม)
• การปล่อยคาร์บอนไบโอเจนิกที่ตามมาจะต้องรวมอยู่ด้วย – ยกเว้นสำหรับอาหารและผลิตภัณฑ์อาหารสัตว์
  • การปล่อย CO2 ทางชีวภาพทำให้โลกร้อนขึ้นได้ 1 เท่า (สำหรับ CO2 จากฟอสซิล)
  • การปล่อยไบโอเจนิกมีเทน (CH4) ทำให้โลกร้อนขึ้นที่ 25 เท่า
• กรอบเวลาของการประเมินคือ 100 ปี คาร์บอนไบโอจีนิกที่ถูกใช้แต่ไม่ได้ถูกปล่อยออกมาภายหลังหลังจากผ่านไป 100 ปี ยังคงเป็นเครดิตเชิงลบต่อระบบ (เช่น ประโยชน์ในการกักเก็บคาร์บอน))
• สำหรับผลิตภัณฑ์อาหารและอาหารสัตว์ การกำจัดคาร์บอนออกจากชั้นบรรยากาศ และการปล่อยคาร์บอนชีวภาพที่ตามมาในภายหลังในรูปของก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์เมื่อหมดอายุการใช้งาน สามารถยกเว้นได้ เพื่อให้การคำนวณรอยเท้าง่ายขึ้น
  • ทั้งการกำจัดคาร์บอนไบโอเจนิก (ในรูปของ CO2) และการปล่อย CO2 ของไบโอเจนิกจะทำให้โลกร้อนมีศักยภาพเป็นศูนย์
  • การปล่อย CH4 ทางชีวภาพทำให้โลกร้อนมีศักยภาพที่ 22.25 สิ่งนี้แก้ไขศักยภาพของภาวะโลกร้อนโดยคำนึงถึงการกำจัด CO2 ที่ก่อให้เกิดแหล่งคาร์บอนชีวภาพ
  • ในกรณีที่ไม่น่าจะเป็นไปได้ที่คาร์บอนภายในอาหารและผลิตภัณฑ์อาหารสัตว์สามารถแสดงได้ว่าไม่ถูกปล่อยซ้ำภายในระยะเวลาการประเมิน 100 ปี ควรเพิ่มเครดิตการจัดเก็บคาร์บอน (เป็นการปล่อย CO2 เชิงลบ)

หากผลิตภัณฑ์มีทั้งอาหารและอาหารสัตว์ เช่น บรรจุภัณฑ์กระดาษแข็ง ก็จะใช้วิธีการที่แตกต่างกันสำหรับอาหาร/อาหารสัตว์และองค์ประกอบบรรจุภัณฑ์ของผลิตภัณฑ์ หรือผู้ใช้สามารถเลือกที่จะรวมการดูดซับและปล่อยคาร์บอนชีวภาพสำหรับ ผลิตภัณฑ์ทั้งหมด ในทั้งสองกรณี รอยเท้าที่เป็นผลลัพธ์ควรเหมือนกัน แต่สิ่งสำคัญคือต้องบันทึกการคำนวณของคุณอย่างโปร่งใส เนื่องจากการไหลของคาร์บอนและการปล่อย/การจัดเก็บอาจสับสนได้ง่ายกับองค์ประกอบที่พลาดไปหรือเพิ่มเข้ามาอย่างผิดพลาด  ขอแนะนำให้ติดตามทั้งการไหลของคาร์บอนและการปล่อยที่ตามมา (carbon flows and subsequent Emissions) ผ่านระบบอย่างครบถ้วน

เมื่อใดก็ตามที่คาร์บอนไบโอจีนิกก่อตัวเป็นองค์ประกอบที่สำคัญ ตัวอย่างการคำนวณสำหรับผลิตภัณฑ์ที่เป็นกระดาษ ตัวอย่างเช่น สัดส่วนของการปล่อยก๊าซที่ปล่อยออกมาในรูปของ CO2 หรือ CH4 เมื่อสิ้นอายุการใช้งาน และสัดส่วนของคาร์บอนที่ไม่ได้ถูกปล่อยออกมาภายใน 100 ปี สมมติฐานดังกล่าวอาจมีนัยสำคัญสำหรับผลิตภัณฑ์บางอย่าง (เช่น วัสดุที่ทำจากกระดาษ ไม้ หรือสิ่งทอธรรมชาติถูกฝังกลบ)  'การกำจัดของเสียที่เหลือ: การฝังกลบและการเผา' ยังกล่าวถึงความไม่แน่นอนโดยรอบประมาณการอายุยืน/การย่อยสลายของวัสดุในหลุมฝังกลบ คุณควรตระหนักถึงความหมายเหล่านี้หากพยายามเลือกระหว่างผลิตภัณฑ์หรือตัวเลือกบรรจุภัณฑ์ที่มีวัสดุเหล่านี้ สิ่งสำคัญคือต้องแน่ใจว่าคุณได้บันทึกสมมติฐานและแหล่งข้อมูลที่ใช้  

การปล่อยมลพิษที่เกิดจากการใช้พลังงานทั้งหมด ทั้งพลังงานที่ผลิตนอกสถานที่และพลังงานที่ผลิตในสถานประกอบการจะต้องนำมาพิจารณาในการคำนวณรอยเท้าคาร์บอน ส่วนนี้อธิบายวิธีการบัญชีประเภทพลังงานที่พบบ่อยที่สุดโดยใช้ปัจจัยการปล่อยมลพิษทุติยภูมิที่เปิดเผยต่อสาธารณะ

ปัจจัยการปล่อยมลพิษของเชื้อเพลิงและไฟฟ้ามักจะอธิบายไว้ค่อนข้างดีและมีให้ในแต่ละประเทศ ตัวอย่างเช่น แหล่งที่มาของปัจจัยการปล่อยมลพิษที่ดีที่สุดที่เปิดเผยต่อสาธารณะสำหรับการผลิตไฟฟ้าแบบกริดและประเภทเชื้อเพลิงทั่วไป

รูปแบบพลังงานที่ใช้บ่อยที่สุดในวงจรชีวิตของผลิตภัณฑ์คือไฟฟ้ากริด การปล่อยก๊าซที่เป็นผลมาจากการไฟฟ้าแบบกริดเป็นหน้าที่ของการปล่อยก๊าซจากการผลิตและการเผาไหม้ที่เกี่ยวข้องกับเชื้อเพลิงทั้งหมดที่ใช้ในโรงไฟฟ้าประเภทต่างๆ ซึ่งประกอบกันเป็นไฟฟ้าแบบกริดของประเทศ

การปล่อยก๊าซจากการใช้ไฟฟ้าแบบกริดสามารถพบได้ในปัจจัยจากการปล่อยมลพิษจากการผลิต ความสูญเสีย และการใช้ไฟฟ้าในปีต่างๆ ตัวเลขที่ควรใช้คือการปล่อยพลังงานไฟฟ้าที่ใช้สำหรับทุกขอบเขตของปีที่เหมาะสม

คุณจะต้องได้รับปัจจัยไฟฟ้ากริดที่เฉพาะเจาะจงสำหรับการใช้ไฟฟ้าในประเทศต่างๆ และปัจจัยเหล่านี้อาจแตกต่างกันอย่างมากเนื่องจากแหล่งพลังงาน/ประเภทเชื้อเพลิงที่ใช้ผสมกัน (เช่น สัดส่วนนิวเคลียร์สูง/สัดส่วนถ่านหินสูง) ซึ่งในบางประเทศอาจแล้วแต่มลรัฐที่สถานประกอบการตั้งอยู่

พลังงานหมุนเวียนสามารถรับรองระบบผลิตภัณฑ์ภายใต้สถานการณ์บางอย่างเท่านั้น เพื่อหลีกเลี่ยงการนับซ้ำ ต้องเป็นไปตามเกณฑ์สองข้อต่อไปนี้:

1. ต้องได้รับการพิสูจน์ว่ากระบวนการที่ศึกษาและเฉพาะกระบวนการที่ศึกษาเท่านั้นที่ใช้พลังงานหมุนเวียนที่สร้างขึ้น
2. พลังงานหมุนเวียนที่ผลิตได้ต้องไม่ส่งผลต่อปัจจัยการปล่อยก๊าซเฉลี่ยของประเทศสำหรับการผลิตพลังงาน

โดยพื้นฐานแล้ว จะต้องมีการเชื่อมโยงเชิงสาเหตุโดยตรงและแยกจากกันระหว่างการผลิตไฟฟ้าหมุนเวียนและการใช้ไฟฟ้าในระบบผลิตภัณฑ์ จึงจะนับเป็นพลังงานหมุนเวียนเมื่อคำนวณคาร์บอนฟุตพริ้นท์ของผลิตภัณฑ์ หากไม่เป็นไปตามเกณฑ์ข้อใดข้อหนึ่งด้านบน ต้องใช้การปล่อยมลพิษสำหรับไฟฟ้ากริดเฉลี่ย

เมื่อมีการผลิตไฟฟ้าในสถานที่เพื่อใช้โดยกระบวนการ ต้องมีการคำนวณปัจจัยการปล่อยมลพิษที่เหมาะสมสำหรับการเผาไหม้ของเชื้อเพลิงที่ใช้ในการผลิตกระแสไฟฟ้านี้ สำหรับรายละเอียดเกี่ยวกับวิธีการคำนวณปัจจัยการปล่อยมลพิษ โปรดดูส่วนด้านล่างเกี่ยวกับ CHP และการเผาไหม้เชื้อเพลิง

การปล่อยมลพิษจากการผลิตพลังงานจะถูกจัดสรรให้กับพลังงานที่มีประโยชน์เท่านั้น (เช่น พลังงานที่ใช้โดยกระบวนการ) ในกรณีส่วนใหญ่ของการผลิตไฟฟ้า ซึ่งพลังงานความร้อนส่วนเกินถูกกระจายออกไป การปล่อยทั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับการเผาไหม้เชื้อเพลิงจะถูกจัดสรรให้กับกระแสไฟฟ้าที่ผลิตได้ อย่างไรก็ตาม ในกรณีที่มีการผลิตพลังงานจาก CHP การปล่อยมลพิษจะต้องถูกจัดสรรให้กับพลังงานความร้อนที่มีประโยชน์และไฟฟ้าที่มีประโยชน์ที่ผลิตได้

การจัดสรรควรเป็นดังนี้:

• สำหรับระบบ CHP ที่ใช้หม้อไอน้ำ (เช่น ถ่านหิน ไม้ เชื้อเพลิงแข็ง) – การปล่อยก๊าซต่อ MJ ของไฟฟ้า: การปล่อยก๊าซต่อ MJ ของความร้อนควรได้รับการจัดสรรในอัตราส่วน 2.5:1
• สำหรับระบบ CHP ที่ใช้กังหัน (เช่น ก๊าซธรรมชาติ ก๊าซฝังกลบ) – การปล่อยก๊าซต่อ MJ ของไฟฟ้า: การปล่อยก๊าซต่อ MJ ของความร้อนควรได้รับการจัดสรรในอัตราส่วน 2:1

สิ่งสำคัญคือต้องสังเกตว่าอัตราส่วนเหล่านี้ใช้กับพลังงานที่ผลิตได้ 1 MJ ในสถานการณ์ส่วนใหญ่ พลังงานประเภทหนึ่งจะผลิตได้มากกว่าอีกประเภทหนึ่ง ตัวอย่างเช่น ความร้อน 6 MJ สำหรับไฟฟ้าทุกๆ 1 MJ ดังนั้นอัตราส่วนของการปล่อยจะต้องปรับให้เหมาะสม

หากมีการส่งออกพลังงานบางส่วนหรือทั้งหมดที่ผลิตโดย CHP ในพื้นที่ จะถือว่าเป็นผลิตภัณฑ์ร่วม ในฐานะที่เป็นผลิตภัณฑ์ร่วม การส่งออกพลังงานจะขึ้นอยู่กับแนวทางการจัดสรรการขยายระบบไม่ว่าจะส่งออกไปยังโครงข่ายไฟฟ้าที่ใด หรือต้องแทนที่แหล่งความร้อนที่รู้จัก  การปล่อยก๊าซที่หลีกเลี่ยงซึ่งเป็นผลมาจากการแทนที่ของไฟฟ้า/ความร้อนของกริดควรคำนวณโดยใช้ปัจจัยการปล่อยก๊าซโดยเฉลี่ย

การปล่อยก๊าซเหล่านี้สามารถหักออกจากรอยเท้าของผลิตภัณฑ์ที่กำลังศึกษาอยู่ เนื่องจากพวกมันแสดงถึงสัดส่วนของการปล่อยก๊าซที่จัดสรรให้กับผลิตภัณฑ์ร่วมด้านพลังงาน

การผลิตพลังงานทดแทนจะรวมอยู่ในปัจจัยการปล่อยมลพิษสำหรับ CHP เมื่อมีการผลิตในสถานประกอบการเท่านั้น หากซื้อพลังงานจากผู้ให้บริการ CHP ในพื้นที่นอกสถานที่ ควรคำนวณปัจจัยการปล่อยความร้อน/ไฟฟ้าตามที่อธิบายไว้ข้างต้น แต่ไม่ควรรวมเครดิตการแทนที่ใดๆโดยผู้ผลิตพลังงานที่อ้างสิทธิ์เหล่านี้แล้ว

การเกษตรเป็นกระบวนการที่ซับซ้อนในแง่ของการปล่อยก๊าซเรือนกระจก ซึ่งส่งผลให้มีการปล่อยก๊าซที่ไม่ใช่คาร์บอนไดออกไซด์โดยตรงจำนวนมาก นอกเหนือจากการปล่อยก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์โดยตรงและทางอ้อม

เมื่อพืชพรรณตามธรรมชาติหรือกึ่งธรรมชาติถูกถางออกเพื่อให้มีการใช้ประโยชน์ที่ดินในลักษณะอื่น เช่น เกษตรกรรม อุตสาหกรรม หรือการใช้ที่ดินที่ไม่ใช่ธรรมชาติอื่นๆ คาร์บอนที่เก็บไว้ในชีวมวลนั้นจะถูกปล่อยสู่ชั้นบรรยากาศในรูปของก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ การปล่อยก๊าซเรือนกระจกที่เกิดจากการเปลี่ยนแปลงการใช้ที่ดินโดยตรงนี้ แม้ว่าในทางเทคนิคแล้วการปล่อยมลพิษทั้งหมดนี้จะเกิดขึ้นภายใน 1 ปี ก็คือการใช้ที่ดินนั้นต่อไป (เช่น การผลิตพืชผลทางการเกษตรบนที่ดินนั้น)  ดังนั้นการปล่อยมลพิษจากการเปลี่ยนแปลงการใช้ที่ดินจะถูกแบ่งเท่าๆ กันในช่วงระยะเวลา 20 ปี (หรือในกรณีของเกษตรกรรม ระยะเวลาของวัฏจักรการเพาะปลูกหนึ่งรอบ ซึ่งเรียกว่า 'ช่วงเก็บเกี่ยว' แล้วแต่ว่าจะเป็นเวลาใดนานกว่า)

การปล่อยมลพิษจากการเปลี่ยนแปลงการใช้ที่ดินต้องรวมอยู่ในคาร์บอนฟุตพริ้นท์ของผลิตภัณฑ์ หากที่ดินที่ใช้ในการผลิตนั้นถูกดัดแปลงมาจากพืชธรรมชาติหรือกึ่งธรรมชาติ (รวมถึงทุ่งหญ้าถาวร) ภายใน 20 ปีที่ผ่านมาหรือระยะเวลาเก็บเกี่ยวหนึ่งช่วง แล้วแต่ระยะใดจะยาวกว่ากัน

ในกรณีที่สามารถพิสูจน์ได้ว่าการเปลี่ยนแปลงการใช้ที่ดินเกิดขึ้นมากกว่า 20 ปีก่อนการประเมิน ไม่ควรรวมการปล่อยการเปลี่ยนแปลงการใช้ที่ดิน ในกรณีที่ไม่สามารถพิสูจน์ได้แน่ชัดว่ามีการเปลี่ยนแปลงการใช้ที่ดินเมื่อใด ควรถือว่าการเปลี่ยนแปลงการใช้ที่ดินเกิดขึ้นในวันที่ 1 มกราคมของปีแรกสุดที่สามารถพิสูจน์ได้ว่ามีการเปลี่ยนแปลงการใช้ที่ดินเกิดขึ้นแล้ว (เช่น ปีที่เจ้าของปัจจุบันซื้อที่ดินแปลงสภาพแล้ว) หรือตามสมมติฐานกรณีที่เลวร้ายที่สุดคือวันที่ 1 มกราคมของปีที่ประเมิน

ความซับซ้อนของการคำนวณการปล่อยมลพิษจากการเปลี่ยนแปลงการใช้ที่ดินจะแตกต่างกันไปขึ้นอยู่กับที่ตั้งของที่ดินหรือแหล่งที่มาของผลิตภัณฑ์ ผลิตภัณฑ์จากแหล่งเดียวที่รู้จักจะตรงไปตรงมา ผลิตภัณฑ์ที่นำเข้าจากประเทศใดประเทศหนึ่งจะมีความซับซ้อนมากขึ้น และผลิตภัณฑ์โภคภัณฑ์จะมีความซับซ้อนมากขึ้น

ขั้นตอนทั่วไปในการคำนวณการปล่อยมลพิษจากการเปลี่ยนแปลงการใช้ที่ดินมีดังนี้

1. ระบุว่าการปล่อยมลพิษจากการเปลี่ยนแปลงการใช้ที่ดินมีความเกี่ยวข้องหรือไม่
2. ระบุสถานที่หรือแหล่งกำเนิด
3. ระบุ 'การใช้ที่ดินครั้งก่อน' ของสถานที่หรือแหล่งกำเนิด
4. ค้นหาปัจจัยการปล่อยการเปลี่ยนแปลงการใช้ที่ดินที่เกี่ยวข้อง (t CO2e/พื้นที่/ปี)
5. คูณพื้นที่ร้อยละของพื้นที่ที่มีการเปลี่ยนแปลงการใช้ที่ดินด้วยปัจจัยการปล่อยมลพิษ
6. แบ่งการปล่อยมลพิษด้วยผลผลิต (พื้นที่/ปี)

สำหรับการเปลี่ยนแปลงการใช้ที่ดินในตำแหน่งที่ทราบ เช่น การจัดตั้งฟาร์มหรือโรงงาน สามารถปฏิบัติตามขั้นตอนเหล่านี้ได้โดยตรง สำหรับสถานการณ์ที่ซับซ้อนมากขึ้น เช่น การจัดหาสินค้าเกษตรทางอ้อม จะซับซ้อนกว่านี้

ในกรณีที่สินค้านำเข้าจากประเทศที่รู้จักแต่ไม่ใช่พื้นที่เฉพาะ หรือที่ซื้อจากตลาดสินค้าโภคภัณฑ์ อาจไม่ทราบตำแหน่งที่แน่นอนของการเพาะปลูกและการใช้ที่ดินก่อนหน้านี้

ความรู้เกี่ยวกับการใช้ที่ดินก่อนหน้านี้สามารถแสดงให้เห็นได้โดยใช้แหล่งข้อมูลจำนวนมาก เช่น ภาพถ่ายดาวเทียมและข้อมูลการสำรวจที่ดิน ในกรณีที่ไม่มีบันทึก สามารถใช้ความรู้ในท้องถิ่นเกี่ยวกับการใช้ที่ดินก่อนหน้านี้ได้'

ข้อมูลสาธารณะที่ครอบคลุมมากที่สุดเกี่ยวกับการใช้ที่ดินโดยพืชผลทางการเกษตรคือฐานข้อมูลทางสถิติของ UN FAO (FAOSTAT) จากข้อมูลที่ให้ไว้บนเว็บ FAOSTAT เป็นไปได้ที่จะคำนวณขอบเขตการเปลี่ยนแปลงการใช้ที่ดินที่เป็นไปได้สำหรับพืชผลหนึ่งๆ ในประเทศหนึ่งๆ เว็บไซต์นี้ยังมีข้อมูลเกี่ยวกับผลผลิตเฉลี่ยของพืชผลในประเทศนั้นๆ

ในกรณีของพืชผลโภคภัณฑ์ การคำนวณควรดำเนินการสำหรับแต่ละประเทศที่จัดหาพืชผลดังกล่าวเป็นเปอร์เซ็นต์ที่ใหญ่ที่สุดสู่ตลาดโลก จนกว่าจะถึงเปอร์เซ็นต์สะสมที่สูงกว่า 90 เปอร์เซ็นต์

ระบบทำความเย็นและควบคุมสภาพอากาศมักประกอบด้วยสารต่างๆ เช่น ไฮโดรคลอโรฟลูออโรคาร์บอน (HCFCs เช่น R-22) และไฮโดรฟลูออโรคาร์บอน (HFCs เช่น R-134a) สิ่งเหล่านี้มีความเข้มข้นสูงในการผลิต และเมื่อปล่อยสู่บรรยากาศมีโอกาสทำให้โลกร้อนได้มากกว่าก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ถึง 1,000 เท่า  นี่คือสาเหตุที่การรั่วไหลของสารทำความเย็นสามารถเป็นแหล่งสำคัญของการปล่อยมลพิษ แม้ในปริมาณที่น้อยมาก

ในการคำนวณรอยเท้าของคุณ ให้ระบุประเภทของสารทำความเย็นที่ใช้และรับบันทึกการบำรุงรักษาเพื่อแสดงระดับการเปลี่ยนก๊าซประจำปี (การเติมระบบ) นี่คืออินพุตของระบบ แต่ควรถือว่าสะท้อนถึงปริมาณสารทำความเย็นที่รั่วไหลออกจากระบบในช่วงเวลาดังกล่าวด้วย คุณต้องมีปัจจัยการปล่อยก๊าซสำหรับทั้งการผลิตสารทำความเย็น และสำหรับการปล่อยก๊าซ โดยทั่วไปการปล่อยก๊าซมีความสำคัญมากกว่าในแง่นี้

แหล่งข้อมูลที่เป็นประโยชน์อื่นๆ เกี่ยวกับการทำความเย็น:

• ภาคผนวก 8 ของปัจจัยการแปลงก๊าซเรือนกระจกของ Defra/DECC สรุปวิธีการสองวิธีในการประมาณการปล่อยสารทำความเย็นจากการใช้อุปกรณ์ทำความเย็นและเครื่องปรับอากาศ
• โปรแกรม Market Transformation ของ Defra มีข้อมูลเกี่ยวกับการใช้พลังงานและการปล่อยก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์จากเครื่องทำความเย็นเชิงพาณิชย์
  • http://www.mtprog.com/cms/product-strategies/subsector/commercial-refrigeration
• คู่มือเทคโนโลยีระบบทำความเย็นของ Carbon Trust แนะนำวิธีหลักในการลดพลังงานที่คุณใช้สำหรับการทำความเย็น
  • http://www.carbontrust.co.uk/cut-carbon-reduce-costs/products-services/technology- Advice/pages/refrigeration-introduction.aspx

ขั้นตอนการขนส่งจะเกิดขึ้นในหลายจุดตลอดห่วงโซ่อุปทาน ต้นน้ำและปลายน้ำของการผลิต ดังนั้นการคำนวณการขนส่งจึงจำเป็นเสมอในการคำนวณคาร์บอนฟุตพริ้นท์ของผลิตภัณฑ์

ปัจจัยการปล่อยมลพิษสำหรับการขนส่งมีอยู่ทั่วไป – ตัวอย่างเช่น จากแนวทาง Defra/DECC reporting guidelines, the US GREET model or the European Reference Life Cycle Database โดยทั่วไปจะมีการรายงานในหน่วย 'ตัน-กิโลเมตร' (tkm)

ในการใช้ปัจจัยการปล่อยการขนส่ง tkm ข้อมูลต่อไปนี้จำเป็นสำหรับแต่ละขั้นตอนการขนส่ง:

• ระยะทางจาก a ถึง b ที่เดินทางโดยการขนส่งแต่ละประเภท (เช่น 10 กม. โดยรถบรรทุก, 100 กม. โดยเรือ, 20 กม. โดยรถไฟ)
• หากยานพาหนะที่คุณใช้มีแนวโน้มที่จะกลับรถเปล่าไปยังจุดต้นทาง คุณควรรวมระยะทางเดินทางกลับไว้ด้วย
• ขนาด/ความจุโดยประมาณของยานพาหนะที่ใช้บนถนน (หากไม่ทราบ จะใช้รถบรรทุกขนาดเล็ก กลาง หรือใหญ่ก็ได้)
• รถบรรทุกถูกแช่เย็นหรือไม่
• มวลของผลิตภัณฑ์หรือวัสดุที่ขนส่ง (เป็นตัน)

ข้อมูลข้างต้นสามารถแปลงเป็นค่า tkm ด้วยการคำนวณอย่างง่าย - ระยะทางที่เดินทาง (กม.) × มวลที่ขนส่ง (ตัน) - และคูณด้วยปัจจัยการปล่อยมลพิษที่สอดคล้องกันสำหรับประเภทยานพาหนะที่เกี่ยวข้อง เพื่อให้ได้ค่าการปล่อยก๊าซเรือนกระจกสำหรับขั้นตอนการขนส่งนั้น (ในหน่วยกิโลกรัม CO2e)

หากการขนส่งมีการแช่เย็น จะใช้เชื้อเพลิงมากขึ้นในการขับเคลื่อนอุปกรณ์ทำความเย็นบนเครื่อง ดังนั้นการปล่อยมลพิษต่อ tkm ก็จะสูงขึ้น ในกรณีที่ไม่มีข้อมูลหลัก โดยทั่วไปจะใช้ 'ปัจจัยการยกระดับ' ที่ร้อยละ 14) ตัวอย่างเช่น หากการขนส่งอยู่ในรถบรรทุกห้องเย็นขนาด 32 ตัน ปัจจัยการปล่อยมลพิษต่อ tkm สำหรับรถบรรทุกขนาด 32 ตันปกติควรได้รับการปรับขนาดขึ้น ร้อยละ 14 (เช่น คูณด้วย 1.14)

การคำนวณและปัจจัยการปล่อยมลพิษข้างต้นถือว่าการปล่อยมลพิษในการขนส่งจะถูกแบ่งเท่าๆ กันระหว่างมวลของสินค้าที่ขนส่งในยานพาหนะ และขึ้นอยู่กับน้ำหนักสูงสุดที่ยานพาหนะสามารถบรรทุกได้ อย่างไรก็ตาม สำหรับวัสดุหรือผลิตภัณฑ์บางอย่าง ปริมาณที่สามารถขนส่งได้ในยานพาหนะหนึ่งคันอาจถูกจำกัดด้วยปริมาณมากกว่ามวล ตัวอย่างเช่น โพลีสไตรีนเป็นวัสดุที่มีน้ำหนักเบาแต่มีขนาดใหญ่ และมวลที่ค่อนข้างต่ำจะใช้พื้นที่จำนวนมากในรถยนต์

ตามกฎทั่วไป หากความหนาแน่นของวัสดุหรือผลิตภัณฑ์น้อยกว่า 0.5 กก./ลิตร ปริมาณของวัสดุที่ขนส่งมีแนวโน้มที่จะถูกจำกัดโดยปริมาตรของยานพาหนะ ในกรณีนี้ ต้องใช้ปัจจัยการปล่อยมลพิษสำหรับการดำเนินการโดยเฉลี่ยของโหมดการขนส่งที่เป็นปัญหาต่อกม. (แทนที่จะเป็นต่อกม.) จากนั้น การปล่อยมลพิษเหล่านี้จะถูกหารด้วยมวลของปริมาณผลิตภัณฑ์สูงสุดตามทฤษฎีที่สามารถขนส่งโดยยานพาหนะคันนี้ได้ เพื่อคำนวณการปล่อยมลพิษที่เกิดจากการขนส่งผลิตภัณฑ์ 1 ตันเป็นระยะทาง 1 กม.

ช่วงเวลาของการจัดเก็บจะเกิดขึ้นตลอดห่วงโซ่อุปทาน ต้นน้ำและปลายน้ำของการผลิต ทั้งหมดนี้ต้องถือเป็นส่วนหนึ่งของการคำนวณคาร์บอนฟุตพรินต์

สำหรับแต่ละขั้นตอนการจัดเก็บ คุณจะต้องค้นหา:

• มวลหรือปริมาตรของผลิตภัณฑ์หรือวัสดุที่เก็บไว้ (เช่น มีหน่วยเป็นกิโลกรัม/ตัน/ลิตร)
• ข้อกำหนดในการเก็บรักษาผลิตภัณฑ์หรือวัสดุที่กำลังจัดเก็บ (เช่น ความร้อน ความเย็น ความเย็น หรืออุณหภูมิแวดล้อม)
• จำนวนวันโดยประมาณที่มีการจัดเก็บผลิตภัณฑ์หรือวัสดุสำหรับปัจจัยการปล่อย (การปล่อยต่อกิโลกรัมที่จัดเก็บต่อวัน) สำหรับความต้องการในการจัดเก็บแต่ละประเภท

การรีไซเคิลวัสดุและการใช้วัสดุรีไซเคิลมีศักยภาพในการลดปริมาณวัสดุบริสุทธิ์ที่ต้องผลิต ความต้องการวัสดุบริสุทธิ์ที่ลดลงนี้เกี่ยวข้องกับการลดการปล่อยมลพิษที่สามารถจัดสรรให้กับระบบผลิตภัณฑ์ได้ อย่างไรก็ตาม การลดการปล่อยก๊าซจะต้องจัดสรรให้กับการได้มาซึ่งวัสดุรีไซเคิลหรือการรีไซเคิลวัสดุนี้เมื่อสิ้นสุดอายุของผลิตภัณฑ์ แต่ไม่ใช่ทั้งสองอย่าง

ในการบัญชีสำหรับการรีไซเคิลวัสดุในการประเมินคาร์บอนฟุตพริ้นท์ จะต้องคำนวณปัจจัยการปล่อยมลพิษสำหรับวัสดุรีไซเคิล/รีไซเคิลที่เข้าสู่ระบบ และสำหรับการปล่อยมลพิษเมื่อหมดอายุการใช้งานของวัสดุนั้น

มีสองวิธีในการคำนวณปัจจัยการปล่อยมลพิษจากการรีไซเคิล: the ‘recycled content method’ and the ‘closed-loop approximation method’ ซึ่งมีการใช้ในสถานการณ์ที่แตกต่างกัน ขึ้นอยู่กับทั้งคุณสมบัติของวัสดุที่เป็นปัญหาและการควบคุมที่ผู้ผลิตมีต่อกระบวนการรีไซเคิลหรือการเลือกวัสดุ

การได้รับปัจจัยด้านการปล่อยมลพิษสำหรับการกำจัดของเสียที่ตกค้างอาจเป็นความท้าทายครั้งใหญ่ เนื่องจากแหล่งข้อมูลที่เปิดเผยต่อสาธารณะหลายแห่งไม่เป็นไปตามมาตรฐาน เกี่ยวกับการจัดการการปล่อยก๊าซเรือนกระจก โดยส่วนใหญ่จะเกี่ยวข้องกับช่วงเวลาของการจัดทำบัญชีการปล่อยก๊าซเรือนกระจก

Ref : The Guide to PAS 2050:2011